Thuis

17 september 2010

Goh, ondertussen lijkt mijn afscheid al zo lang geleden. België ligt reeds twee maanden achter mij: het feest, vrienden, familie en uiteraard ook de bijbehorende tranen. Al wuivend naar een taxi werd ik achtergelaten in de hoofdstad van Spanje, achtergelaten in een wereldstad, alleen. Slechts bepakt met een beperkte kennis van de plaatselijke taal en een plaats om te wonen. Geen vrienden of familie om mij te helpen. Ik moest deze keer alles alleen doen.

12 november 2010

Twee maanden later lijkt mijn afscheid zo ver weg. De basisgesprekken van "Hola, qué tal?" zijn uitgegroeid tot vlotte maar nog steeds kleine conversaties. Een stap in de goede richting. Dankzij gokken, verloren lopen en vooral de vele botellons heb ik ondertussen het straten- en metroplan al goed ingeprent. De gebouwen, winkels, straten en pleinen zijn me even vertrouwd als Antwerpen. Niets voelt nog vreemd aan. En alleen ben ik al helemaal niet meer. Hoe eenzaam ik me die eerste dagen voelde, zo omringd ben ik nu door een grote groep internationale vrienden.

Ik ben thuis.

Thuis in een stad die ik tot over twee maand van haar nog pluim kende. Thuis in een land waarvan de taal mij -op enkele woorden na- onbekend was. Thuis in een stad waar niemand wist wie "Kato Mannaerts" was. Thuis in het Erasmusleven. Thuis in Madrid.

Geschreven op 12 november 2010