Al 4 maand en 11 dagen woon en leef ik in Madrid. Al 4 maand en 11 dagen leer ik elke dag weer nieuwe mensen kennen, meer Spaanse woorden en uitdrukkingen (de één al properder dan de ander) en al 4 maand en 11 dagen verandert mijn leven dagelijks.
De laatste loodjes wegen het zwaarst, goh. Daar valt niets aan te ontkennen. 4 maand en 11 dagen heb ik kunnen feesten, plezier maken, mensen ontmoeten. Nu, 26 januari 3 u 26, zit ik achter mijn boeken. Ik moet studeren. Een loodzware taak. Spaans praten is toch nog net iets anders dan de geschiedenis van de publieke opinie bestuderen in diezelfde taal. Waar ben ik toch aan begonnen?!
Toch, niet alleen daarom wegen de laatste loodjes het zwaarst. Elke week weer eendespedida. En elke dag komt de mijne dichterbij. 7 februari leg ik de boeken neer. Vul mijn laatste examen in, ga feesten en vertrek ik de volgende middag naar Rome. Eén laatste trip met enkele ´Spaanse´vrienden. Drie laatste dagen om samen te feesten en onnozel te doen.
11 februari zal het dan zo ver zijn. Om 12 u 05 stap ik het vliegtuig op. Terug naar België. Terug naar vrienden en familie. Terug naar ´mijn´ Antwerpen, waar ik hier zo hard overstoef. Dan zal het definitief voorbij zijn. Ik zal waanzinnig veranderd maar weer met een klein hartje het vliegtuig opstappen. Dit keer niet voor een tijdelijk afscheid, maar eentje voor altijd.
Tot dat het zo ver is heb ik nog 16 dagen. 2 weken en 2 dagen waarin ik moet studeren, maar waarin ik ook zeker Kato Mannaerts nog een laatste keer (of meer) aan Madrid zal tonen. Deze laatste 16 dagen zijn de belangrijkste. Erasmus is bijna voorbij. En pas nu besef ik hoeveel mensen ik hier heb leren kennen, waarvan er een deel echte vrienden zijn geworden en waarvan ik niemand ooit zal kunnen vergeten.
Akkoord, ik zal met tranen in mijn ogen op het vliegtuig stappen, maar...
¡Esto no es un adiós, es un hasta luego!
Geschreven op 26 januari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten