Afscheid

Un ombre couvre mon visage
parce que..tu n'es plus chez moi
mais je sais une chose très bizarre
je ne suis pas suel
...ton ange garde moi!


Vava, nonkel Bruno, Tom, Pieter, Carine, Oma en Lukas.
Para siempre en mi corazón


Geschreven op 16 oktober 2004

Stap voor stap naar de toekomst

Bolivië

18.57 - Gsm gaat af. "Check u mail, Kater. Ik mag naar Australië!" Het koud zweet breekt me uit en met trillende vingers kan ik me nog net aanmelden op de remote van de Lessius Hogeschool Mechelen. Daar komt hij. En ja hoor, ik ben geselecteerd. Vanaf nu nog een berg papierwerk en een paar solicitatiegesprekken doorspartelen en ik mag vertrekken. Op naar Bolivië.

22.10 - Tijdens het leren voor mijn voorbereidend examen Frans kan ik me niet concentreren. De gebeurtenissen van de voorbije acht maand spelen zich constant af door mijn hoofd. Betekent dit dat ik twijfel? Nee, geloof mij. Dát zeker niet. Ik word alleen elke seconde meer en meer bewust van het feit dat mijn toekomst stilaan vorm begint te krijgen.

Al jaren krijg ik de reactie van vriendinnen dat ze jaloers zijn: jij hebt alles al zo goed vooruit gepland. Die rust moet toch zalig zijn. Goh, rust zou ik het niet noemen. Akkoord, mijn verdere leven is al volledig ineen gezet in mijn dromen. Stage in Bolivië, eindwerk in Mexico, twee jaar internationale politiek in Gent en dan voluit voor mijn ingangsexamen van diplomatie gaan. Geen man, hopelijk wel twee geadopteerde kindjes en elke drie jaar nieuwe vrienden maken, om er iets later weer afscheid van te moeten nemen. Telkens definitief.

Angst

14 september en 10 februari spelen zich weer af voor mijn ogen en vooral in mijn hart. Wat was ik toch ongelukkig die twee avonden. Eerst moest ik afscheid nemen van mijn vrienden voor vijf maand, later weer van mijn Spaanse vrienden voor altijd. En toch was ik ook elke keer een beetje gelukkig. De eerste keer voor het onbekende dat me te wachten stond, de tweede keer voor de mooie herinneringen die ik de voorbije vijf maand had meegemaakt.

Dus weg met dat knagend gevoel, weg met de tranen die weer naar boven komen maar al lang geleden genoeg gevloeid hebben. Dit is weer een nieuwe stap in mijn leven. Een nieuwe stap naar de toekomst. Ik kom er wel, mijn droom moet uitkomen, zál uitkomen. Maar tot dan. Twijfel, verdriet, stappen nemen waar ik niet over nadenk, weer twijfel en uiteindelijk blijdschap om alle risico's die uiteindelijk mijn leven bepalen.

Moed

Daar ga ik dan, mijn dromen achterna. Op weg naar een nieuw avontuur, nieuwe vrienden en nieuwe tranen. Twijfel stop ik weg, hé dit heb ik toch eerder gedaan? Met volle moed ga ik er tegenaan. Want er is niets dat ik liever wil dan dit. Stage in Bolivië, leven, werken en ademen in de Zuid-Amerikaanse cultuur. Fuck you, twijfel. Ik ben Kato Mannaerts en ga de wereld ontdekken!

Laatste loodjes wegen het zwaarst

Al 4 maand en 11 dagen woon en leef ik in Madrid. Al 4 maand en 11 dagen leer ik elke dag weer nieuwe mensen kennen, meer Spaanse woorden en uitdrukkingen (de één al properder dan de ander) en al 4 maand en 11 dagen verandert mijn leven dagelijks.

De laatste loodjes wegen het zwaarst, goh. Daar valt niets aan te ontkennen. 4 maand en 11 dagen heb ik kunnen feesten, plezier maken, mensen ontmoeten. Nu, 26 januari 3 u 26, zit ik achter mijn boeken. Ik moet studeren. Een loodzware taak. Spaans praten is toch nog net iets anders dan de geschiedenis van de publieke opinie bestuderen in diezelfde taal. Waar ben ik toch aan begonnen?!

Toch, niet alleen daarom wegen de laatste loodjes het zwaarst. Elke week weer eendespedida. En elke dag komt de mijne dichterbij. 7 februari leg ik de boeken neer. Vul mijn laatste examen in, ga feesten en vertrek ik de volgende middag naar Rome. Eén laatste trip met enkele ´Spaanse´vrienden. Drie laatste dagen om samen te feesten en onnozel te doen.

11 februari zal het dan zo ver zijn. Om 12 u 05 stap ik het vliegtuig op. Terug naar België. Terug naar vrienden en familie. Terug naar ´mijn´ Antwerpen, waar ik hier zo hard overstoef. Dan zal het definitief voorbij zijn. Ik zal waanzinnig veranderd maar weer met een klein hartje het vliegtuig opstappen. Dit keer niet voor een tijdelijk afscheid, maar eentje voor altijd.

Tot dat het zo ver is heb ik nog 16 dagen. 2 weken en 2 dagen waarin ik moet studeren, maar waarin ik ook zeker Kato Mannaerts nog een laatste keer (of meer) aan Madrid zal tonen. Deze laatste 16 dagen zijn de belangrijkste. Erasmus is bijna voorbij. En pas nu besef ik hoeveel mensen ik hier heb leren kennen, waarvan er een deel echte vrienden zijn geworden en waarvan ik niemand ooit zal kunnen vergeten.

Akkoord, ik zal met tranen in mijn ogen op het vliegtuig stappen, maar...

¡Esto no es un adiós, es un hasta luego!

Geschreven op 26 januari 2011

Thuis

17 september 2010

Goh, ondertussen lijkt mijn afscheid al zo lang geleden. België ligt reeds twee maanden achter mij: het feest, vrienden, familie en uiteraard ook de bijbehorende tranen. Al wuivend naar een taxi werd ik achtergelaten in de hoofdstad van Spanje, achtergelaten in een wereldstad, alleen. Slechts bepakt met een beperkte kennis van de plaatselijke taal en een plaats om te wonen. Geen vrienden of familie om mij te helpen. Ik moest deze keer alles alleen doen.

12 november 2010

Twee maanden later lijkt mijn afscheid zo ver weg. De basisgesprekken van "Hola, qué tal?" zijn uitgegroeid tot vlotte maar nog steeds kleine conversaties. Een stap in de goede richting. Dankzij gokken, verloren lopen en vooral de vele botellons heb ik ondertussen het straten- en metroplan al goed ingeprent. De gebouwen, winkels, straten en pleinen zijn me even vertrouwd als Antwerpen. Niets voelt nog vreemd aan. En alleen ben ik al helemaal niet meer. Hoe eenzaam ik me die eerste dagen voelde, zo omringd ben ik nu door een grote groep internationale vrienden.

Ik ben thuis.

Thuis in een stad die ik tot over twee maand van haar nog pluim kende. Thuis in een land waarvan de taal mij -op enkele woorden na- onbekend was. Thuis in een stad waar niemand wist wie "Kato Mannaerts" was. Thuis in het Erasmusleven. Thuis in Madrid.

Geschreven op 12 november 2010

Definitieve start

17 september 2010.

10:00 Het laatste afscheid van deze week. Mama en papa stappen een taxi in op weg naar de luchthaven. En ik? Ik blijf alleen achter. Alleen in de hoofdstad van Spanje. Alleen in Madrid. Allez ja, technisch alleen ben ik niet. 3 128 600 andere inwoners lopen mij elke dag voorbij. En toch, alleen. Een nieuw begin. Ik droom hier al van sinds een paar jaar. Maar kan toch even mijn tranen niet bedwingen.

10:30 Ik zit op mijn kamer. Vol rommel. Helemaal alleen. Paulien, mijn Franse kotgenote, komt even dag zeggen. Ze lacht "Good luck with the cleaning". Juist, ik zal maar eens beginnen. Maar waar moeten toch al die kaders en kaartjes en foto's naartoe? Hoe krijg ik al die kleren in mijn kast? Organisatie, nooit mijn sterkste punt geweest. Verdomme toch.

13:53 Mijn kot is eindelijk helemaal af. Kleren hangen in de kast, koffers liggen op hun plaats, de printer is geïnstalleerd en de foto's hangen aan de muur. Ik ben er klaar voor. Vol goede moed, maar met een klein hartje, kan mijn avontuur eindelijk beginnen.

Geschreven op 17 september 2010