Afscheid

Un ombre couvre mon visage
parce que..tu n'es plus chez moi
mais je sais une chose très bizarre
je ne suis pas suel
...ton ange garde moi!


Vava, nonkel Bruno, Tom, Pieter, Carine, Oma en Lukas.
Para siempre en mi corazón


Geschreven op 16 oktober 2004

Stap voor stap naar de toekomst

Bolivië

18.57 - Gsm gaat af. "Check u mail, Kater. Ik mag naar Australië!" Het koud zweet breekt me uit en met trillende vingers kan ik me nog net aanmelden op de remote van de Lessius Hogeschool Mechelen. Daar komt hij. En ja hoor, ik ben geselecteerd. Vanaf nu nog een berg papierwerk en een paar solicitatiegesprekken doorspartelen en ik mag vertrekken. Op naar Bolivië.

22.10 - Tijdens het leren voor mijn voorbereidend examen Frans kan ik me niet concentreren. De gebeurtenissen van de voorbije acht maand spelen zich constant af door mijn hoofd. Betekent dit dat ik twijfel? Nee, geloof mij. Dát zeker niet. Ik word alleen elke seconde meer en meer bewust van het feit dat mijn toekomst stilaan vorm begint te krijgen.

Al jaren krijg ik de reactie van vriendinnen dat ze jaloers zijn: jij hebt alles al zo goed vooruit gepland. Die rust moet toch zalig zijn. Goh, rust zou ik het niet noemen. Akkoord, mijn verdere leven is al volledig ineen gezet in mijn dromen. Stage in Bolivië, eindwerk in Mexico, twee jaar internationale politiek in Gent en dan voluit voor mijn ingangsexamen van diplomatie gaan. Geen man, hopelijk wel twee geadopteerde kindjes en elke drie jaar nieuwe vrienden maken, om er iets later weer afscheid van te moeten nemen. Telkens definitief.

Angst

14 september en 10 februari spelen zich weer af voor mijn ogen en vooral in mijn hart. Wat was ik toch ongelukkig die twee avonden. Eerst moest ik afscheid nemen van mijn vrienden voor vijf maand, later weer van mijn Spaanse vrienden voor altijd. En toch was ik ook elke keer een beetje gelukkig. De eerste keer voor het onbekende dat me te wachten stond, de tweede keer voor de mooie herinneringen die ik de voorbije vijf maand had meegemaakt.

Dus weg met dat knagend gevoel, weg met de tranen die weer naar boven komen maar al lang geleden genoeg gevloeid hebben. Dit is weer een nieuwe stap in mijn leven. Een nieuwe stap naar de toekomst. Ik kom er wel, mijn droom moet uitkomen, zál uitkomen. Maar tot dan. Twijfel, verdriet, stappen nemen waar ik niet over nadenk, weer twijfel en uiteindelijk blijdschap om alle risico's die uiteindelijk mijn leven bepalen.

Moed

Daar ga ik dan, mijn dromen achterna. Op weg naar een nieuw avontuur, nieuwe vrienden en nieuwe tranen. Twijfel stop ik weg, hé dit heb ik toch eerder gedaan? Met volle moed ga ik er tegenaan. Want er is niets dat ik liever wil dan dit. Stage in Bolivië, leven, werken en ademen in de Zuid-Amerikaanse cultuur. Fuck you, twijfel. Ik ben Kato Mannaerts en ga de wereld ontdekken!

Laatste loodjes wegen het zwaarst

Al 4 maand en 11 dagen woon en leef ik in Madrid. Al 4 maand en 11 dagen leer ik elke dag weer nieuwe mensen kennen, meer Spaanse woorden en uitdrukkingen (de één al properder dan de ander) en al 4 maand en 11 dagen verandert mijn leven dagelijks.

De laatste loodjes wegen het zwaarst, goh. Daar valt niets aan te ontkennen. 4 maand en 11 dagen heb ik kunnen feesten, plezier maken, mensen ontmoeten. Nu, 26 januari 3 u 26, zit ik achter mijn boeken. Ik moet studeren. Een loodzware taak. Spaans praten is toch nog net iets anders dan de geschiedenis van de publieke opinie bestuderen in diezelfde taal. Waar ben ik toch aan begonnen?!

Toch, niet alleen daarom wegen de laatste loodjes het zwaarst. Elke week weer eendespedida. En elke dag komt de mijne dichterbij. 7 februari leg ik de boeken neer. Vul mijn laatste examen in, ga feesten en vertrek ik de volgende middag naar Rome. Eén laatste trip met enkele ´Spaanse´vrienden. Drie laatste dagen om samen te feesten en onnozel te doen.

11 februari zal het dan zo ver zijn. Om 12 u 05 stap ik het vliegtuig op. Terug naar België. Terug naar vrienden en familie. Terug naar ´mijn´ Antwerpen, waar ik hier zo hard overstoef. Dan zal het definitief voorbij zijn. Ik zal waanzinnig veranderd maar weer met een klein hartje het vliegtuig opstappen. Dit keer niet voor een tijdelijk afscheid, maar eentje voor altijd.

Tot dat het zo ver is heb ik nog 16 dagen. 2 weken en 2 dagen waarin ik moet studeren, maar waarin ik ook zeker Kato Mannaerts nog een laatste keer (of meer) aan Madrid zal tonen. Deze laatste 16 dagen zijn de belangrijkste. Erasmus is bijna voorbij. En pas nu besef ik hoeveel mensen ik hier heb leren kennen, waarvan er een deel echte vrienden zijn geworden en waarvan ik niemand ooit zal kunnen vergeten.

Akkoord, ik zal met tranen in mijn ogen op het vliegtuig stappen, maar...

¡Esto no es un adiós, es un hasta luego!

Geschreven op 26 januari 2011

Thuis

17 september 2010

Goh, ondertussen lijkt mijn afscheid al zo lang geleden. België ligt reeds twee maanden achter mij: het feest, vrienden, familie en uiteraard ook de bijbehorende tranen. Al wuivend naar een taxi werd ik achtergelaten in de hoofdstad van Spanje, achtergelaten in een wereldstad, alleen. Slechts bepakt met een beperkte kennis van de plaatselijke taal en een plaats om te wonen. Geen vrienden of familie om mij te helpen. Ik moest deze keer alles alleen doen.

12 november 2010

Twee maanden later lijkt mijn afscheid zo ver weg. De basisgesprekken van "Hola, qué tal?" zijn uitgegroeid tot vlotte maar nog steeds kleine conversaties. Een stap in de goede richting. Dankzij gokken, verloren lopen en vooral de vele botellons heb ik ondertussen het straten- en metroplan al goed ingeprent. De gebouwen, winkels, straten en pleinen zijn me even vertrouwd als Antwerpen. Niets voelt nog vreemd aan. En alleen ben ik al helemaal niet meer. Hoe eenzaam ik me die eerste dagen voelde, zo omringd ben ik nu door een grote groep internationale vrienden.

Ik ben thuis.

Thuis in een stad die ik tot over twee maand van haar nog pluim kende. Thuis in een land waarvan de taal mij -op enkele woorden na- onbekend was. Thuis in een stad waar niemand wist wie "Kato Mannaerts" was. Thuis in het Erasmusleven. Thuis in Madrid.

Geschreven op 12 november 2010

Definitieve start

17 september 2010.

10:00 Het laatste afscheid van deze week. Mama en papa stappen een taxi in op weg naar de luchthaven. En ik? Ik blijf alleen achter. Alleen in de hoofdstad van Spanje. Alleen in Madrid. Allez ja, technisch alleen ben ik niet. 3 128 600 andere inwoners lopen mij elke dag voorbij. En toch, alleen. Een nieuw begin. Ik droom hier al van sinds een paar jaar. Maar kan toch even mijn tranen niet bedwingen.

10:30 Ik zit op mijn kamer. Vol rommel. Helemaal alleen. Paulien, mijn Franse kotgenote, komt even dag zeggen. Ze lacht "Good luck with the cleaning". Juist, ik zal maar eens beginnen. Maar waar moeten toch al die kaders en kaartjes en foto's naartoe? Hoe krijg ik al die kleren in mijn kast? Organisatie, nooit mijn sterkste punt geweest. Verdomme toch.

13:53 Mijn kot is eindelijk helemaal af. Kleren hangen in de kast, koffers liggen op hun plaats, de printer is geïnstalleerd en de foto's hangen aan de muur. Ik ben er klaar voor. Vol goede moed, maar met een klein hartje, kan mijn avontuur eindelijk beginnen.

Geschreven op 17 september 2010

The big '2'

Al van het moment dat je amper kunt bewegen, wordt er toch een groot feest georganiseerd voor je geboorte, je doopsel, later je eerste verjaardag. Stilaan besef je dat op die dag al de aandacht enkel en alleen naar jou gaat, dat iedereen blij is en dat je overladen wordt met cadeaus en verrassingen. Zondag 7 februari was het weer mijn beurt. Ik werd 20 jaar. Hemels? Nee, het liet me nadenken. Wat nu? Ik was officieel geen tiener meer, mensen zouden meer en meer 'volwassenheid' en 'verantwoordelijkheid' van mij verwachten. En ik werd bang. Ik moest en zou iets vinden dat bewees dat ik nog wel jong en onverantwoordelijk kon zijn.

Ik wilde voor één keer nog eens alle aandacht. Nog één keer verrast worden en veel cadeaus krijgen. Nog één keer gewoon volledig uit mijn dak gaan. Dinsdag 16 februari was het zover. Een dikke veertig man kwam langs. De één verkleed als Zac Efron en Barack Obama, de anderen hadden cadeaus mee of gewoon een fantastisch humeur. Het moest het feest van de maand worden en dat was het ook. Voor één nacht lang waren iedereen zijn ogen op mij gericht. Voor één nacht lang voelde ik me niet de 'studente journalistiek die dringend moet beginnen werken voor school en verantwoordelijkheden opnemen', ik was gewoon weer Kato. Het meisje dat plezier maakt als ze daar zin in heeft en zich vooral van niemand iets aantrekt zolang het maar aangenaam blijft.

Kato, 20 jaar, volwassen maar af en toe toch gewoon weer Kato.

Wat een avontuur... Al die sneeuw!

Elk jaar kwam weer hetzelfde verwijt naar boven : "In België sneeuwt het nu nooit!" En elk jaar klaagden weer diezelfde mensen over vroeger. Toen was het toch zo goed, toen sneeuwde het nog in de winter en was de zomer lekker warm. Toen kon je skiën in de Ardennen en zwemmen in de Noordzee.

Wel lieve mensen, het is eindelijk zo ver. Het sneeuwt weer! En hard. Al drie à vier weken ligt België bijna non-stop verstopt onder een wit tapijt. Maar ook nu weer zijn de meesten niet tevreden: "Het is zo koud!" of "Door die sneeuw geraak ik nergens meer op tijd". Ik begin zo stilaan te denken dat het nooit goed is...

Het zit al vanaf dat we kind zijn in ons. We willen persé die pop (of race-wagen zoals u wil) hebben, we willen absoluut niets anders en beloven plechtig er eeuwig met te spelen. Want we weten ook wel dat speelgoed veel geld kost. En toch. 6 december. Sinterklaas is langs geweest. De pop (of race-wagen) ligt inderdaad klaar op tafel. Klaar om verzorgd en bemoederd te worden en dat doen we. Tot we merken dat ze toch niet zo geweldig is als de reclame ons deed denken. Tot het ons opvalt dat ze helemaal niet uit zichzelf beweegt of praat en dat we alles moeten voordoen. We gooien de pop in de vuilbak en grijpen terug naar onze kleurpotloden. Van hen hadden we tenminste geen al te hoge verwachtingen. Van hen zijn we zeker wat er met gebeurt en wat we er met kunnen doen.

We zien het zo vaak. We maken het zoveel mee. Heel onze opvoeding zien we niets anders. Nieuw speelgoed, nieuwe uitvindingen worden eerst met argusogen bekeken. Tot één iemand het waagt. En tot die ene persoon er meerdere weet te overtuigen. Tot het een gevoel van 'vertrouwen' uitschijnt. En ook in onze relatie met mensen reageren we net hetzelfde. Een blanke voor n'n blanke. Een zwarte voor ne zwarte. En een Marokkaanse voor een Marokkaan. Zeker niet mengen want dat is gevaarlijk! Zeker niet verkennen, want wie weet wat ze met je doen? Zolang we blijven waar we horen, hier in ons vertrouwde België (dat plots niet meer zo vertrouwd is door de vele sneeuw), met onze familie die we kennen en de vrienden die we vertrouwen om ons heen. Zo is het goed. Zo hoort het.

Het vertrouwde spreekt ons aan, een avontuur stoot ons af.

Och, ik ben tevreden; Ik zit warm binnen, een thee binnen handbereik en de cursussen op mijn bureau. Klaar om verslonden te worden. Laat ze maar zagen, ik zal wel genieten... En ploeter met veel plezier, half schuivend en vallend door het dikke tapijt dat straks buiten op me ligt te wachten.