The big '2'

Al van het moment dat je amper kunt bewegen, wordt er toch een groot feest georganiseerd voor je geboorte, je doopsel, later je eerste verjaardag. Stilaan besef je dat op die dag al de aandacht enkel en alleen naar jou gaat, dat iedereen blij is en dat je overladen wordt met cadeaus en verrassingen. Zondag 7 februari was het weer mijn beurt. Ik werd 20 jaar. Hemels? Nee, het liet me nadenken. Wat nu? Ik was officieel geen tiener meer, mensen zouden meer en meer 'volwassenheid' en 'verantwoordelijkheid' van mij verwachten. En ik werd bang. Ik moest en zou iets vinden dat bewees dat ik nog wel jong en onverantwoordelijk kon zijn.

Ik wilde voor één keer nog eens alle aandacht. Nog één keer verrast worden en veel cadeaus krijgen. Nog één keer gewoon volledig uit mijn dak gaan. Dinsdag 16 februari was het zover. Een dikke veertig man kwam langs. De één verkleed als Zac Efron en Barack Obama, de anderen hadden cadeaus mee of gewoon een fantastisch humeur. Het moest het feest van de maand worden en dat was het ook. Voor één nacht lang waren iedereen zijn ogen op mij gericht. Voor één nacht lang voelde ik me niet de 'studente journalistiek die dringend moet beginnen werken voor school en verantwoordelijkheden opnemen', ik was gewoon weer Kato. Het meisje dat plezier maakt als ze daar zin in heeft en zich vooral van niemand iets aantrekt zolang het maar aangenaam blijft.

Kato, 20 jaar, volwassen maar af en toe toch gewoon weer Kato.